47. Skandal w Hogwarcie 13

Z dedykacją dla wszystkich, którzy kochają Mystrade'a ;) 
Za kilka dni zaczyna mi się zasłużona przerwa, więc myślę, że trochę nadgonię... postaram się.
Btw, zostałam znów nominowana do Liebstera, wszystko w zakładce!

Przygoda nr 5: Otruty gołąbek

W piątek wieczorem, kiedy John wchodził do łóżka, przypinka do niego przemówiła. Był szczęśliwy, że jego współlokatorzy już spali.

- John, eliksir, który zacząłeś robić we wtorek jest gotowy. Spotkajmy się w Pokoju Życzeń?

John podniósł przypinkę i wymamrotał „afforto”, zanim wyszeptał:

- Jasne, daj mi tylko dziesięć minut, żeby się ubrać.

Był coraz mnie nerwowy przy opuszczaniu pokoju. Nigdy nawet nie był bliski bycia przyłapanym. Ale też w momencie, kiedy poczułby się pewien, prawdopodobnie spotkałby panią Norris, więc wciąż musiał mieć się na baczności.

Ale, jak zawsze kiedy szedł do Pokoju Życzeń, nie spotkał nikogo. Sherlock był już w środku, spoglądając na różowo-fioletowy eliksir, który przy świetle połyskiwał złotawo.

- To wygląda idealnie, John. Dobra robota.

John uśmiechnął się leciutko, słysząc pochwałę Sherlocka, rzecz dosyć niecodzienną. – Więc powiesz mi, co z tym robię, jak już go uwarzyłem? – spytał.

- Dlatego cię tu zawołałem. Właściwie planuję go dać mojemu bratu.

Johnowi opadła szczęka. – Chcesz, żebym podał to Mycroftowi?

- Tak. Pomiędzy nim i Lestradem wisi to napięcie, nierozwiązane uczucia, i myślę, że to właśnie tego potrzebują, żeby uczynić sprawy oficjalnymi.

Gapiąc się na Sherlocka, John zaczął się śmiać na samą myśl.

- To będzie niesamowite – stwierdził.

- Fakt. Ale musisz wymyślić sposób na przeszmuglowanie tego do jego organizmu bez jego wiedzy. I nie zapominaj, że to nie tylko wbrew regułom, podawanie komuś eliksiru bez pozwolenia, ale też Mycroft prawdopodobnie zrobi straszne rzeczy, jeśli dowie się, że to ty.

- Em… dzięki, że mi to mówisz? – powiedział sucho John.

- Tylko utrzymuję nerwowy nastrój. W tym wszystkim chodzi o przełamywanie strachu. Tym jest odwaga. Strach przed czymś nie jest problemem, chodzi o odepchnięcie strachu i robienie czegoś tak czy siak.

- Ale odwaga jest raczej potrzebna do szlachetnych rzeczy…?

- Jasne – powiedział Sherlock. – Ale jeśli możesz robić takie niepotrzebne rzeczy, osoba taka jak ty, z silnym poczuciem moralności, byłaby tym bardziej w stanie zrobić to dla innej osoby. To nie pytanie, czy jesteś typem, który pomaga innym, bo to już wiemy. To jedna z tych rzeczy, która jest w tobie puchonowata. Chodzi o twój tupet. Dlatego moralność jest generalnie odsunięta od tych prób.

John musiał przyznać, że było w tym trochę logiki. Wciąż nie był przekonany, czy cokolwiek z tego czyniło go Gryfonem, ale w tym momencie, szczerze? Nawet mu się podobało pakowanie się w kłopoty. Nie miał nic przeciwko próbom Sherlocka. Nie całkowicie, w każdym razie.

- Więc zastanów się nad sposobem podania tego Mycroftowi – rzekł Sherlock. – Do jutra rana – dodał, wychodząc z pokoju.

- Jutra rana? – spytał John, ale Sherlock już zniknął.

Cholera. I tyle ze snu dzisiejszej nocy.

***

W sobotni poranek John był gotów przeprowadzić swój plan. Nie był pewien czy zadziała, ale nie wiedział, co innego mógłby zrobić. 

Bo plan Johna zakładał pójście na śniadanie, wysmarowanie pucharu naprzeciwko Naparem Oczarowania, a potem rozpoczęcie z kimś rozmowy o Mycrofcie. John zauważył, że ilekroć ktoś rozmawiał o którymkolwiek z Holmesów, a zwłaszcza o Mycrofcie, ten natychmiast się zjawiał. Jeśli Mycroft przyjdzie bez zaproszenia, jak mógłby pomyśleć, że John miał czas na zaplanowanie podania mu eliksiru? I pozostawał prosty fakt, że tak Sherlocka, jak i Mycrofta, można było z łatwością wykołować: obaj nie doceniali inteligencji innych ludzi. Mycroft nigdy by nie pomyślał, że John jest wystarczająco sprytny, by go otruć.

Ale istniała też możliwość, że Mycroft podejdzie, przyjmie do wiadomości, że John o nim mówi, i odejdzie bez wypicia czegokolwiek. John na to też miał sposób. Po prostu musiał pogadać o czymś, czym Mycroft się interesuje. Wtedy zostanie i naleje sobie coś do picia, prawda? Taką miał nadzieję…

John musiał przyznać, że uwielbiał pomysł Sherlocka. Krukon mógł mu kazać podać nudniejszy eliksir komu innemu, ale to będzie przezabawne. Uważał tak zwłaszcza po przeczytaniu małego druczku pod głównym opisem wywaru, który głosił, że „efekty uboczne obejmują impulsywne, kapryśne lub niecharakterystyczne zachowanie, a w rzadkich przypadkach napady tańczenia, śpiewania i chichotania. W zależności od siły woli danej osoby i intensywności uczuć, które są uwydatniane, wywar może działać od dziesięciu minut do kilku godzin. Do pełnego działania wystarczy minimalna ilość, a wzięcie większej nie ma wpływu na długość czy intensywność efektu. Działanie powinno nastąpić w ciągu pięciu minut.”

Impulsywne, kapryśne i niecharakterystyczne zachowanie u Mycrofta musiało być przezabawne. Wyrecytuje sonet? Wykona rytualny taniec godowy? A wyraz twarzy Grega też będzie bezcenny. John czuł, jakby to była częściowa zemsta za męczenie go jego własnymi uczuciami do Sherlocka.

Rzekomymi uczuciami, oczywiście.

Tyle że teraz nawet on wiedział, że sam sobie zaprzecza.

Odsunął od siebie tę myśl, wchodząc do Wielkiej Sali punkt siódma. W soboty bardzo mało osób budziło się tak wcześnie, więc John miał nadzieję, że sala będzie prawie pusta, i miał rację. Problemem było to, iż jedną z tych niewielu rannych ptaszków była McGonagall, a ona miała sokoli wzrok. Będzie musiał być bardzo ostrożny.

Czekał aż czymś się zajmie, ale dziesięć minut później wciąż czujnie się rozglądała.

Więc wpadł na pomysł. Koło niej siedział Hagrid, który zawsze był niezdarny. John machnął różdżką w stronę jego lewej dłoni, w której trzymał puchar.

I tak jak tego chciał, zawartość chlusnęła na McGonagall.

- Och, Minerwo, przepraszam! Nie chciołżem tego zrobić!

Kiedy ona się wycierała, John złapał puchar z naprzeciwka i nakapał do niego eliksiru. Miał nadzieję, że Mycroft nie będzie zaglądał przed nalaniem czegokolwiek.

Potem wyjął pracę domową i zaczął odrabiać lekcje, bo przez pewien czas pewnie nikt się nie pojawi.

Skończył obronę przed czarną magią i zaczynał esej z numerologii, kiedy ktoś usiadł koło niego.

- Dobry – przywitał się Greg, a John nie mógł powstrzymać diabelskiego uśmiechu, bo to było idealne. Jeśli Greg będzie tutaj, kiedy Mycroft wypije eliksir…

Na szczęście zrobił minę do pergaminu, więc był w stanie spojrzeć w górę z normalnym uśmiechem z rodzaju „miło cię widzieć, przyjacielu”.

- Wstałeś wcześniej niż zwykle – zauważył Greg, nasypując sobie płatków. – Zawalony pracą domową?

- Taa. – To było prawdą, generalnie. Był taki zajęty graniem w gierki Sherlocka, że zaczynał mieć zaległości.

- Tak się kończy branie numerologii – zakpił Greg.

- Zamknij się – wymamrotał John.

- Och, i… przepraszam za wcześniej – dodał Lestrade. – Nie rozmawialiśmy od tamtego czasu za dużo, i mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zły.

- Nie, ja… - wymruczał John. – Rozumiem. Próbujesz pomóc. Po prostu… jeszcze nie jestem pewien, co chcę zrobić z tą sytuacją. Jestem nerwowy, kiedy o tym myślę.

- Mhm. Mam tak samo – przyznał Greg.

Dobrze. Przejście, gdzie John mógł łatwo podjąć temat Mycrofta.

- Jedliście razem śniadania od czasu tego pierwszego razu?

- Nie. Ale właściwie mamy się tu dziś spotkać.

John postarał się wyglądać na zirytowanego. – Aha, więc teraz ja też będę musiał z nim jeść?

- Przymknij się, ja jem z Sherlockiem.

- Polubiłeś Sherlocka, kiedy go poznałeś, przyznaj się.

- No dobra, w porządku – zgodził się Greg. – A ty pewnie też polubiłbyś Mycrofta, gdybyś go lepiej poznał.

- Jesteś tego pewien? Jesteś jedynym znanym przypadkiem, Gregory.

John znów musiał się bardzo starać, by powściągnąć uśmiech. Mycroft pojawił się po drugiej stronie stołu, tak jak planował blondyn. John myślał, że to zajmie więcej czasu.

- Jak ty to robisz? – spytał.

- To dar – odparł Mycroft. – Jestem niemile widziany? – dodał, spoglądając na Johna.

Ten spojrzał na Grega, który rzucił mu ponure spojrzenie. Zawahał się lekko. – Nie, siadaj – wymamrotał.

Mycroft zajął miejsce, przy którym stał puchar z eliksirem. Cała sytuacja wyglądała tak, jakby wszechświat chciał, żeby Johnowi się udało.

- Jestem jedynym znanym przypadkiem? – spytał Greg.

- Och, całkiem. Myślisz, że mam dużo przyjaciół, Gregory?

- Cóż, sporo ludzi z tobą rozmawia. Cały czas to widzę.

- Bo wiedzą, że mam pieniądze i znajomości – odpowiedział Mycroft. – Lubienie mojej osobowości to cos nowego.

- Ciekawe dlaczego – wymruczał John, za co dostał kuksańca od Lestrade’a.

- No dobra, przepraszam. Będę się zachowywał – obiecał. – Nie zamierzasz nic jeść? – zapytał Mycrofta, który jeszcze nie spojrzał na jedzenie.

- Nie jestem głodny – odparł Mycroft, zerkając w dół po raz pierwszy. Zrobił dziwną minę i odwrócił wzrok, a jego żołądek głośno zaprotestował.

- Nie jesteś, co? – spytał John znacząco.

Mycroft westchnął.

- Ja… cóż, próbuję się zdrowo odżywiać. Moje jedzenie przychodzi sowią pocztą.

- Ale jesteś szczupły – zauważył John.

- Kiedyś nie byłem. Przyznam, że… uwielbiam jedzenie. Zwłaszcza ciasto, a Hogwart ma go zatrważającą ilość.

- Racja. Ale serio, porcja soku dyniowego cię nie zabije, prawda? – spytał John, podnosząc dzbanek. Mycroft spojrzał na niego z tęsknotą.

I wtedy westchnął znowu. – No dobra, daj mi to. – Poddał się i nalał picie do odpowiedniego pucharu. Potem wrócił spojrzeniem do Grega, nie pijąc ani trochę, a John prawie jęknął w głos. 

- Mam was zostawić samych? – zapytał sucho.

Kiedy żaden z nich nie odpowiedział, wstał i zaczął się pakować, po czym powoli wyszedł z Sali, obserwując Mycrofta. Potem stanął za drzwiami, zerkając na nich ukradkiem.

Wtedy zauważył Sherlocka stojącego po drugiej stronie, robiącego to samo.

- Eliksir jest w pucharze przed nim. Musi się tylko napić.

- Imponujące – stwierdził Sherlock. – I ten ruch z pucharem Hagrida był inspirujący.

John wyszczerzył zęby. – Wiem.

Dwójka rozmawiała, a Greg jadł, proponując różne rzeczy Mycroftowi.

Kiedy John i Sherlock obserwowali ich ze swojego ukrycia, Mycroft przybliżył naczynie do ust i pociągnął łyk.

Łyk wystarczył.

*** 

- Więc chcesz pracować w Ministerstwie Magii? – spytał Greg.

- Chciałbym być Ministrem – przyznał Mycroft. – Ale jeśli to się nie uda, Szef Departamentu Przestrzegania Prawa też będzie nienajgorszy. 

- To tam pracuje Hermiona Granger, prawda? 

- Nie jest Szefem – powiedział Mycroft. – Jest…

Przerwał w środku zdania, co było zupełnie nie w jego stylu. Przez chwilę patrzył w jedno miejsce, a potem uniósł wzrok i spojrzał na Grega z dziwnym uśmiechem na ustach.

- Rozmawiamy o OWUTEM-ach, kiedy możemy rozmawiać o nas – stwierdził. – Jak niemądrze.

- Nas? – spytał Greg z niepokojem.

- Tak, nas! – wykrzyknął Mycroft, wstając. Wiele ludzi w Wielkiej Sali ucichło i zerknęło na niego. –  Powinniśmy gdzieś pójść! Na spacer, albo popływać, albo potańczyć w świetle księżyca! – Zaczął kręcić się wokoło z uniesionymi ramionami, jakby tańczył z niewidzialnym partnerem.

- Eee… Mycroft, dobrze się czujesz?

- Och, Gregory, czuję się fantastycznie. Mój umysł nigdy nie był taki czysty! Zawsze pełen planów i spraw… co za strata miejsca! – Mycroft zaśmiał się serdecznie, i w tym momencie ludzie naprawdę zaczęli patrzeć. W przeciwieństwie do Sherlocka, na którego zwykle nikt nie zwracał uwagi, wszyscy znali Mycrofta. I wiedzieli, że był stoikiem, by ująć to delikatnie. Większość powiedziałaby pewnie, że jest „prawdziwym, nie dbającym o nikogo dupkiem”. Jego zachowanie teraz było co najmniej dziwaczne. – Co jest ze mną nie tak, nawet nie ustanowiłem związku oficjalnym! – Holmes wszedł na stół, zrzucając kilka rzeczy.

- Mycroft, jesteś na haju? – spytał Greg poważnie.

- Panie Holmes! – wykrzyknęła McGonagall. – Na dół, w tej chwili!

- Wybacz, Minerwo, ale nie mogę! Jestem zakochany! – odpowiedział jej.

Greg spojrzał w górę z otwartymi ustami.

- Cóż, w takim razie bądź zakochany gdzieś indziej, nie na stole – powiedziała McGonagall ostrzegawczo.

Mycroft westchnął ciężko i zszedł. – Gregory, to nie jest odpowiednie miejsce, żeby to zrobić, prawda? Chodź, pójdziemy gdzieś indziej.
Wyszedł z Sali – dość tanecznym krokiem – a Greg nie wiedział, co zrobić… więc wstał i podążył za nim. Ludzie patrzyli na niego zszokowani, z humorem, niektórzy z uśmieszkami wyrażającymi gratulacje…
Greg był tak upokorzony, że czuł potrzebę zwrócenia śniadania, ale w głowie miał zamęt. Miłość? Nie powiedział zakochany, prawda? Ale coś było nie w porządku. Był pod wpływem… czegoś.
- Myc, chyba ktoś cię otruł. Albo dał ci eliksir czy coś.
- Całkiem możliwe! – zgodził się Mycroft wesoło. – Ale nic mnie to nie obchodzi! – Wziął Grega za rękę. Teraz stali w Sali Wejściowej, a ludzie przystawali, żeby się na nich pogapić. I wtedy Mycroft opadł na kolana przed Gregiem.
- Ehm, nie jestem jeszcze całkiem gotowy na małżeństwo. – Greg był lekko spanikowany.
- Nie, oczywiście – powiedział Mycroft, wstając. – Ja tylko chcę uczynić to wspaniałym! Byłoby lepiej, gdybym zwisł z żyrandola? Pobiegał dookoła? Chyba powinienem był przynieść czekoladki, prawda? Albo ciasto. Boże, tak bardzo kocham ciasto. Nie jadłem żadnego od wieków. Chodźmy zdobyć trochę ciasta, Gregory.
Greg wciąż gapił się na niego z otwartymi ustami. Wydawało się, że nie potrafi ich zamknąć.
Mycroft zdawał się nie zauważać jego zaskoczenia.
- Och, po prostu zrobię to tu i teraz. Gregory, jeśli nie będziesz moim, zginę.
- Eer… Twoim…
- Partnerem. Chłopakiem. Kochankiem. Amantem. Kompanem. Drugą połów..
- Ty… mnie zapraszasz na randkę?
- Cóż, tak, tak sądzę. Zapewne tak. Zapraszam? Myślisz, że tak? Chciałbym gdzieś z tobą wyjść. Lubię cię już od jakiegoś czasu. Tak właściwie to gapiłem się na ciebie już w ostatnim roku, przyznaję. Jesteś całkiem atrakcyjny. Wow, nie powinienem był tego mówić. Niczego z tego. Ale nic mnie to nie obchodzi, wiesz?! – Mycrofta rozsadzała energia.
Greg nie wiedział, czy powinien być przeszczęśliwy, czy przerażony. Był gdzieś pomiędzy. – Myc, jestem prawie pewien, że ktoś ci coś podał, co oznacza, że nie myślisz tak naprawdę.
- To nic takiego nie oznacza! – wykrzyknął Mycroft. – Bez znaczenia czy to eliksir czy nie, czuję się świetnie, i ty wyglądasz świetnie, więc powinniśmy uczynić to wszystko oficjalnym.
- Ale jeśli tak naprawdę mnie nie lubisz…
- Ale cię lubię, głuptasie! Zaprosiłem cię na śniadanie, prawda? Nigdy nie zapraszam ludzi do posiłku. Bałem się przyznać do swoich uczuć, ale teraz już wcale się nie boję! To nawet nie jest trudne! Myślę, że…
I wtedy Mycroft ponownie ucichł, stanął prosto i zapatrzył w nicość.
Greg mógł się domyślić, co zaraz nastąpi. Zaraz przed tym, jak zaczął się dziwnie zachowywać, też tak zrobił. Co oznaczało, że teraz…
Mycroft spojrzał na Grega z takim wyrazem twarzy, jaki prawdopodobnie miał Lestrade, tyle że jego usta były zamknięte.
- Ja… nie wiem, co się stało – powiedział. – Proszę… wybacz mi moje zachowanie.
- Och, taa, jasne, zapomnę, że w ogóle to powiedziałeś – stwierdził Greg, czując się odrobinę zawiedziony, kiedy to mówił. Wiedział, że to nie było prawdziwe.
- Nie, nie zapominaj, co powiedziałem – poprosił Mycroft po chwili. – Ja… cóż, to była prawda. W większości. Byłem… trochę zbyt entuzjastyczny, ale… naprawdę cię lubię. I chciałbym kiedyś pójść na… randkę czy coś.
Greg jeszcze nigdy nie widział Mycroft tak nerwowego, i było w tym coś uroczego.
- Ee… jasne, pewnie.
- Chcesz… pójść na ten spacer, o którym mówiłem? – spytał Mycroft niepewnie.
- Pewnie – odparł Greg z uśmiechem, i wyszli na błonia.
- To musiał być eliksir – powiedział Mycroft jeszcze. – Ale nikt mi niczego nie dał.
- Może ktoś dał ci coś wczoraj i potrzeba było czasu, żeby się uaktywniło?
- Może – zastanawiał się Mycroft, kiedy we dwójkę szli bardzo długo, w końcu siadając pod drzewem na błoniach.
- Przepraszam za upokorzenie cię. Nie byłem sobą.
- Wiem – zbył go Greg. – No i… w sumie warto było. – Pod wpływem impulsu pochylił się i cmoknął Mycrofta w policzek. Mycroft zerknął na niego z szeroko otwartymi oczyma, nerwowy i zaskoczony, a Greg uśmiechnął się na widok jego wyrazu twarzy.
Siedzieli we dwójkę pod drzewem przez długie godziny, rozmawiając, ręka w rękę.