21. Jedyny powód

Okej, więc na życzenie, przeinaczyłam swojego własnego fika na język ojczysty. Wciąż podoba mi się bardziej w angielskim, bo tak właśnie był pomyślany, ale skoro już polska wersja istnieje - wstawiam.
Jest tak krótkie, że aż boli, no ale sorki. (Możecie hejcić ^^)

Oryginał: The only reason
Fik inspirowany tą wersją Let It Go (Frozen)
"A kingdom of isolation and it looks like I'm the king"
Królestwo izolacji, i wygląda na to, że ja jestem królem...

____________________________________________

- John… John, obudź się. Proszę… John…

Ale John się nie budzi. Jego dłonie robią się lodowato zimne, jego oczy puste, już nie oddycha. Sherlock też nie oddycha. Dusi się, próbując powstrzymać łzy cisnące mu się do oczu.

John Watson odszedł.

Jedyny powód by jeść, by spać, by żyć – odszedł.

Detektyw obserwuje cienką strużkę krwi na chodniku, ciemną i gęstą. Wciąż nie może w to uwierzyć, pomimo ciała, które trzyma w ramionach. On po prostu nie mógł-

- John – szepcze łamiącym się głosem. – John…

Czerwone i niebieskie światła rzucają widmową poświatę na ściany budynków w ciasnym zaułku. Ale jest już za późno, nawet Sherlock zdaje sobie z tego sprawę. To dlatego po prostu klęczy na zimnej, twardej ziemi i gładzi włosy najlepszego przyjaciela. Powoli zamyka mu oczy. Bo nie może już znieść tego pustego spojrzenia. Ktoś próbuje postawić go na nogi, zabrać go od Johna, ale on krzyczy i walczy, więc na chwilę zostawiają go w spokoju. Trochę się uspokaja, kiedy słyszy znajomy głos. Nie wie, kim jest właściciel głosu, ale… to ktoś miły. Nie odciąga go, może zostać tam, gdzie jest.

Później mógł stwierdzić, że ten głos należał do Grega Lestrade’a, ale w tym momencie wie na pewno tylko dwie rzeczy: John Watson nie żył, a on znów był samotny.

Godzinę później znajduje się w swoim fotelu, ubrany w niebieski szlafrok. Kolana pod brodą, dwa koce na ramionach, kubek z gorącą herbatą w dłoniach i wciąż, wciąż się trzęsie, jak człowiek z poważną grypą. Słyszy kojący szum głosów pani Hudson i Lestrade’a. Nie słucha. Rozpamiętuje wszystko, jeszcze raz i jeszcze raz. John odciągający go na bok, hałas, krzyk, krew na piersi Johna, jęk, ból, światła, kurz, panika-

Nagle zdaje sobie sprawę, że w pomieszczeniu panuje cisza. I że jego policzek jest wilgotny.

Wszystko w pokoju zamarło.

Bo Sherlock Holmes płacze.

-Johnlocked